Ohayo! Kalendarzowo już bardzo jesiennie, ale animowo jeszcze jedną nogą siedzę w lecie. Poniżej przedstawiam kilka pozostałości z lata oraz nowości jesienne, które zostaną z nami już do końca roku 2020. Wstyd mi się przyznać, ale mocno się obijałam w sezonie letnim i do nadrobienia zostały mi jeszcze drugi sezon Re:Zero kara Hajimeru Isekai Seikatsu oraz Yahari Ore no Seishun Love Comedy wa Machigatteiru sezon 3 – często zostawiam sobie wyczekane kontynuacje, aż wyjdą w całości i potem o nich zapominam. -.-” Także pewnie ta notka i jeszcze kolejna będą spod znaku „coś z lata, coś z jesieni”, bo muszę się wygrzebać. Zapraszam do czytania. Enjoy!
Fugou Keiji: Balance:Unlimited
Tags: Tajemnica, Komedia, Odziały policyjne, Akcja
Katou Haru to spokojny i ułożony mężczyzna pracujący w oddziale policyjnym. Najważniejszą wartością w jego życiu jest sprawiedliwość oraz szczerość i to właśnie w zgodzie z nimi stara się żyć i pracować. Zbiegiem okoliczności, a w każdym razie tak się na pierwszy rzut oka wydaje, do jego zespołu dołącza Kanbe Daisuke. Bogaty do szpiku kości panicz ze sławnego rodu znanego na całym świecie. Nie jest tajemnicą, że najcenniejszym dobrem dla Daisuke są pieniądze i to właśnie one napędzają jego działania. Jak ta całkowicie odmienna od siebie dwójka zdoła nawiązać współpracę oraz dlaczego tak bogaty człowiek jak Daisuke rozpoczął pracę w małej jednostce policyjnej? To tylko pierwsze z pytań, z którymi przyjdzie się nam zmierzyć w trakcie seansu.
Ostatek z sezonu letniego, za którego zabrałam się z mały opóźnieniem. Nie miałam kompletnie pojęcia, że taka perełka ma mieć swoją premierę, stąd wielkie było moje zdziwienie, gdy wpadłam na nią przypadkiem. To naprawdę dobry kawałek akcyjnego anime. Wszystkie elementy są na swoim miejscu. Jak dla mnie jedynie długość może być małym mankamentem, aczkolwiek nie mogę się przyczepić do zakończenia, gdyż prawie wszystkie wątki zostały podsumowane i/lub wyjaśnione. To co w tym anime najbardziej przyciąga to bohaterowie. Daisuke to naprawdę solidny charakter, zdecydowany oraz bez kompromisów. Katou to jego zupełne przeciwieństwo – oddany sprawie policjant z powołania. Oboje żyją w dwóch zupełnie odmiennych światach, a jednocześnie oboje posiadają coś czego temu drugiego tak bardzo brakuje. Proszę mnie źle nie zrozumieć, żadnego shounen-ai tutaj nie doświadczymy – wszystkie męskie relacje trzymają się w ryzach ;) Poza Kanbe oraz Katou otrzymujemy szereg postaci drugoplanowych ważniejszych lub mniej ważnych z perspektywy fabuły. Muszę przyznać, że akcja naprawdę mocno pędzi, więc zdarzały się momenty, gdzie trochę zgubiłam się między bohaterami, jednak na koniec wszystko mi się ładnie wyklarowało. Ważnym również aspektem, przynajmniej dla mnie jest to, że anime o tematyce policyjnej/kryminalnej nie stroni od uśmiercania bohaterów. Idealne śledztwa rzadko się zdarzają, szczególnie, gdy gra toczy się na taką skalę, dlatego bardzo cenie sobie, że są postaci, które poświęca się dla rozwoju fabuły – w tym anime naprawdę wychodzi to wiarygodnie. Wspomnę jeszcze o muzyce, gdyż opening i ending to naprawdę majstersztyki, które zawitały na moją playlistę jeszcze w trakcie emisji anime. Ending w wykonaniu OKAMOTO’S nie przewinęłam ani razu.
Wszystkie te elementy dają nam naprawdę świetny tytuł, który polecam każdemu. 11 odcinków zleci Wam w mgnieniu oka.
OCENA KOŃCOWA: 9/10
Burn the Witch
Tags: Akcja, Magia, Fantasy, Shounen(?)
Od zawsze w baśniach i legendach spotykamy się ze smokami. Od dziecka wiemy również, że stworzenia te nie istnieją w rzeczywistości. Czy jednak jest tak na pewno? Według wiarygodnych przekazów około 72% wszystkich śmierci w Londynie spowodowanych jest właśnie przez smoki. Nie są one jednak widziane przez wszystkich, jedynie mieszkańcy „Reverse London” mogą zobaczyć te stworzenia. Z tego właśnie powodu powołano do życie jednostkę, która ma bronić mieszkańców przed zagrożeniem. Wing Bind (WB), bo tak się owa organizacja nazywa, trenuje oraz zrzesza czarownice i czarowników, aby Ci skutecznie się ze smokami oraz innymi kreaturami rozprawiali. W ten właśnie sposób dochodzimy do naszych protagonistek Noel Niihashi i Ninny Spangcole, które są wiedźmami należącymi do WB.
Mam problem z tym tytułem. Z jednej strony dostajemy konkretny świat, z bardzo ciekawymi założeniami, z drugiej zaś strony nie jest to kompletnie wykorzystane. Dowiadujemy się troszkę o samych smokach, troszkę o organizacji, troszkę o życiu w samym „Reverse London”, troszkę o bohaterkach (takie najmniejsze troszkę z tych wszystkich) oraz troszkę o bohaterach drugoplanowych (tutaj nieco większe troszkę). Rozumiem, że z założenia był to film – więc nie zmieści się w nim za dużo, ale mam wrażenie, że dostałam wycinek jakiejś większej całości. Ponadto film ten został podzielony na 3 oddzielne odcinki, każdy z endingiem i openingiem co bardzo mocno skraca czas na właściwą fabułę. Dodatkowo twórcy pokusili się nawet o przedstawienie całej „grupy antagonistów”, włącznie z genezą powstania ich poszczególnych nazw, co również w obliczu krótkiego filmu nie miało zbyt wiele sensu. Dlatego też, mam wrażenie, że możemy dostać bardziej rozbudowaną serię z tego krótkiego filmu i szczerze nawet na to liczę (zdaję sobie sprawę, że pierwowzór jest króciutki, ale słyszałam już doniesienia o kontynuacji). W kwestii samych bohaterek pierwszoplanowych nie dowiadujemy się za wiele. O Ninnie wiemy, że jest celebrytką po obu częściach Londynu oraz, że ostatnio rozpadł się jej zespół, z którym występowała. Ponadto Ninna jest głośna, stanowcza i niezbyt chętna do wykonywania rzeczy pro bono. Na temat Noel dowiadujemy się jeszcze mniej. W ciągu półtorej godziny daje się ona poznać jako skrajnie stoicka postać, którą ciężko wyprowadzić z równowagi (równie ciężko wykrzesać z niej jakiekolwiek emocje). Oprócz tej dwójki poznajemy jeszcze dosłownie kilka osób, w tym JEGO. Najbardziej irytującą postać męską (mam wątpliwości co do płci tego osobnika), od naprawdę długiego czasu. Tak głupiej, irytującej oraz męczącej postaci ze świecą szukać. Balgo, bo tak się ów twór nazywa, to największa wada tego anime. Jestem w stanie naprawdę przymknąć oko na krótką i mocno pociętą fabułę oraz inne grzeszki tego filmu, ale Balgo nie zniosę. Jeszcze jak na złość oprócz (naprawdę) skrajnej głupoty i męczącego usposobienia, dali mu cechy standardowego animowego zboczeńca, który w co drugim zdaniu powołuje się na wdzięki jednej z bohaterek. Mam ogromną nadzieję, że jeśli kiedyś wyjdzie z tego seria TV to Balgo zostanie przepisany jako postać od nowa, albo go wytną w całości (tak, wiem że to niemożliwe… ). W kwestii kreski jest dobrze, nie razi ona w oczy, a projekty smoków (szczególnie jednego) są naprawdę dobrze zrobione. Żałuję, że nie było mi dane zobaczyć więcej tego świata, bo zapowiada się naprawdę ciekawie. Całość można sobie spokojnie obejrzeć, ale trzeba się liczyć z tym, że dostaje się naprawdę mocno pocięty fabularnie fragment czegoś, co ciężko traktować jako samodzielną serię/film.
Na koniec dodam jeszcze, że mangowy pierwowzór jest autorstwa Kubo-sensei, czyli autora mangi Bleach i była ona pierwszą jego pracą po ukończeniu kultowego wręcz Bleach’a.
OCENA KOŃCOWA: 5/10 (byłoby 6/10, ale za Balgo obniżam o całą ocenę)
Great Pretender
Tags: Akcja, Komedia, Tajemnice, Przygodowe, Psychologiczne
Makoto Edamura, w momencie gdy go poznajemy, para się drobnymi oszustwami, kradzieżami oraz generalnie przywłaszczaniem sobie cudzej własności. Swój teren ma obeznany i czuje się na nim jak ryba w wodzie. Jest przy tym na tyle pewny siebie, że nawet nie zauważa, gdy sam wpada w pułapkę, a tym samym w sam środek międzynarodowego oszustwa na wielką skalę. Głową całego przedsięwzięcia jest Laurent Thierry, który od dłuższego czasu obserwował Makoto i pragnął zwerbować go do swojej grupy przestępczej. Zanim jednak do tego dojdzie Makoto musi wiedzieć jedną rzecz: Laurent i jego zespół skupiają się na oszukiwaniu tylko tych, którzy sami dorobili się majątku na drodze przestępczej i od tej zasady nie ma wyjątków.
Great Pretender to kolejne anime spod skrzydeł Netflixa. Muszę przyznać już na samym początku, że jest to kolejne dobre anime spod skrzydeł Netflixa. Pierwsze co zdecydowanie rzuca się w oczy to kreska i kolory. Bardzo nietypowe połączenia kolorów oraz kontury cieńsze i w różnych barwach zamiast zwykłych czarnych, to istna mieszanka wybuchowa. Ze względu na tematykę oraz usposobienie jednego z głównych bohaterów bardzo mi się ten zabieg wizualny podoba. Jest to świeże i co ważniejsze naprawdę robi swoją robotę – ciężko to anime zapomnieć. Kolejnym jasnym punktem są postacie. Dostajemy całą plejadę bohaterów podzielony na pierwszo i drugoplanowych oraz tzw. bohatera zbiorowego – całą ekipę Laurenta, która liczy naprawdę solidną ilość osób. Za bohaterów pierwszoplanowych można przyjąć Makoto, Laurenta (jego głos podkłada seiyuu Victora z Yuri on Ice!!), Abigail oraz Cynthie. O każdej z tych osób dowiadujemy się znacząco więcej niż o pozostałych postaciach występujących w tym anime. Każdy z wymienionych przeze mnie bohaterów ma swoją historię, swoją motywację, aby działać w grupie przestępczej, oraz co najważniejsze, każda z tych postaci jest trójwymiarowa. Twórcy zdecydowanie nie poszli na łatwiznę i stworzyli zupełnie nowe charaktery, które nie opierają się na znanych i często powielanych wzorcach. Zachowania bohaterów potrafią zaskoczyć, zirytować, a także zniechęcić do oglądania kolejnych odcinków. I to wszystko są mocne plusy tej serii, gdyż rzadkością obecnie są tak silnie wciągająca widza serie. Nie mogę się jeszcze wypowiedzieć o całości, gdyż nadal zostało mi do końca 5 odcinków, jednak już teraz widzę, że ostatni arc to podsumowanie wszystkich wydarzeń oraz najprawdopodobniej odpowiedź na wiele pytań, które zostały postawione wcześniej. Całość anime podzielona jest na części, w których każda dzieje się w innym miejscu, innym czasie oraz z innymi antagonistą. Bohaterowie zmieniają się, podejmują decyzję oraz działania poza czasem ekranowym, dlatego fabuła którą jest nam dane śledzić posuwa się mocno dynamicznie. Zdecydowanie nie sposób się nudzić przy tej serii. Mam ogromną nadzieję, że moja ocena nie zmieni się również po zakończeniu. Także obecnie oceniam to anime na 9/10, a jeśli coś się zmieni na koniec to postaram się wrócić tutaj i dodać adnotację. :)
Hanyou no Yashahime: Sengoku Otogizoushi
Tagi: (Nostalgia! – dop. autorki), Akcja, Przygoda, Demony, Fantasy, Historyczne, Komedia
Po pierwszym odcinku ciężko coś więcej napisać fabularnie na ten temat, wiec wyjątkowo pominę tę część, w której staram się przybliżyć tematykę serii… i od razu odpowiem na nurtujące pytanie, TAK! jest to kontynuacja anime InuYasha z 2000 roku oraz jego późniejszego sequela z 2009 roku. Po ponad 10 latach seria ta doczekała się powrotu na ekrany. Jestem w naprawdę ogromnym szoku, gdyż dowiedziałam się o jej emisji dość niedawno. Pierwszy odcinek to mocny ukłon w stronę dawnych widzów oraz osób, które kojarzą wydarzenia z poprzednich serii. Jestem nam dane obserwować stare postaci (InuYasha, Kagome, Sesshoumaru, a także Sango, Miroku i cała reszta wesołej gromady), które zmagają się z codziennym życiem oraz nowymi przeciwnikami. Wszystko to oczywiście okraszone zupełnie nową, odświeżoną kreską i animacją. W pierwszym epizodzie pojawiają się również 3 nowe postacie, które mają być głównymi bohaterami tego sezonu. Z niektórych opisów tej serii można było się dowiedzieć, że wśród wspomnianej trójki znajdują się córki Inuyashy oraz Sesshomaru, jednak póki co w tej kwestii pierwszy odcinek nic nie zdradził. Jeśli faktycznie będziemy mieli do czynienia z kolejnym pokoleniem, to można powiedzieć, że InuYasha doczekał się swojego Boruto. :) Niestety mimo, całej nostalgii, która wręcz zalała mnie przy oglądaniu pierwszego epizodu, niewiele się wyjaśniło. Ten odcinek wyglądał bardziej jak „odcinek zero”, niż faktycznie konkretne rozpoczęcie tej serii. Mam nadzieję, że kolejne już ruszą z fabułą do przodu i szybko wyjaśni się kim są nowe bohaterki. Uzbrajam się w cierpliwości i czekam mocno na rozwój wydarzeń!
OCENA POCZĄTKOWA: ???/10
Jujutsu Kaisen
Tagi: Akcja, Demony, Horror, Szkolne, Supernaturalne
Akcja anime dzieje się w świecie, gdzie oprócz ludzi istnieją również zjawiska i stworzenia nadprzyrodzone. Niczego nieświadomi ludzie koegzystują z przerażającymi demonami, które często żywią się ludzkim emocjami lub po prostu ludzkim ciałem. Na straży granicy między tymi dwoma światami stoi organizacja Jujutsu Sorcerers, której członkowie posiadają różne zdolności ułatwiające im walkę z demonami. Głównym zadaniem Sorcererów jest znajdowanie oraz przechowywanie potężnych artefaktów, które znajdują się na ziemi. Jeśli którykolwiek z nich wpadnie w ręce demona może mieć to opłakane skutki. Zbiegiem okoliczności jeden z artefaktów znajduje Szkolny Klub Okultyzmu, do którego należy Yuuji Itadori, ponadprzeciętnie silny i szybki licealista, którego interesuje tylko opieka na chorym dziadkiem, przybywającym obecnie w szpitalu. Niestety znalezienie potężnego artefaktu i spokojne życie zazwyczaj nie idą w parze, dlatego już niedługo Yuuji znajdzie się w samym środku walki pomiędzy dwoma światami.
W porównaniu do kontynuacji Inuyashy, to anime wpakowało w swój pierwszy odcinek tyle ile mogło. Dostajemy naprawdę sporo informacji oraz kilka naprawdę konkretnych zwrotów akcji. Główny bohater zdecydowanie do mięczaków nie należy i już w pierwszym odcinku zachowuje się jak na protagonistę shounena przystało. O dziwo jednak jego zachowanie nie było irytujące. Właściwie to wręcz przeciwnie, pasowało mi do niego, co już jest dobrym znakiem. Podczas tego odcinka poznajmy również dwójkę znajomych Yuujiego z klubu szkolnego, jednak ze względu na rozwój wypadków mocno wątpię, aby byli oni kluczowymi postaciami. Zupełnie inaczej sprawa się ma w przypadku Fushiguro, czyli pierwszego Sorcerera jakiego poznajmy. W sieci znalazłam sporo porównań tego epizodu do pierwszego odcinka Bleach i muszę powiedzieć, że coś w tym jest. Yuuji faktycznie zachowuje się nieco podobnie do Ichigo i w łudząco podobny sposób zostaje wciągnięty w akcję. Idąc za tym porównaniem Fushiguro dostaje rolę Rukii. :D Bardzo się zdziwiłam widząc tag horror na myanimelist – faktycznie kreska jest nieco „horrorowa” i w anime pojawia się krew, jednak po pierwszym odcinki wydaje mi się, że thriller w zupełności by wystarczył. Oczywiście rozważam możliwość, w której rozwój akcji sprawi, że horror jednak okaże się adekwatnym tagiem (trochę się tego boję >.<). Muzyka stoi na dobrym poziomie i fajnie współgra z tym co dzieje się na ekranie. Niestety muszę przyznać, że póki co na opening nie zwróciłam większej uwagi.
Zdecydowanie jest to pozycja godna uwagi i na pewno będę śledzić kolejne odcinki. Póki co nie wiadomo jak wiele epizodów Jujutsu Kaisen dostanie, jednak mam wrażenie, że będzie to minimum 25, gdyż ten świat ma mocny potencjał.
OCENA POCZĄTKOWA: 8/10
Mahouka Koukou no Rettousei: Raihousha-hen
Tagi: Akcja, Sci-Fi, Magia, Romans, Szkolne
Tutaj krótko. Kolejny sezon Oniiiii-sama! Kolejna wyczekana przeze mnie kontynuacja. 6 lat to niby nie tak długo, ale i tak zdążyłam już stracić nadzieję. W kwestii tej serii również warto wspomnieć, że pierwowzór czyli Light Novel została zakończona we wrześniu tego roku. Ogromnie się cieszę, że mamy teraz pełen, skończony materiał, na którym można polegać i wypuszczać kolejne serie! Martwi mnie tylko „Raihousha-hen” w tytule obecnie wypuszczanej serii. Mogłoby to sugerować ekranizację tylko jednego chaptera LN… Trochę mało jak na 6 lat czekania! Liczę na to, że Mahouka Koukou doczeka się PEŁNEJ ekranizacji, bo jest zdecydowanie tego warta. Dla osób, które nie kojarzą tej serii odsyłam do mojego opisu pierwszego sezonu z 2014 roku.
OCENA POCZĄTKOWA: 8/10
Yuukoku no Moriarty
Tags: Tajemnice, Historyczne, Psychologiczne, Thriller
Historia dzieje się u schyłku XIX wieku w Imperium Brytyjskim. Społeczeństwo jest obecnie bardzo podzielone i wyraźnie widać klasy majątkowe wpływające na życie codzienne mieszkańców Imperium. Przeciętny obywatel, z niższym pochodzeniem, nie ma praktycznie żadnych szans, aby znaleźć się na szczycie, który bez wyjątków należy do przebiegłych szlachciców. W tym właśnie szlacheckim środowisku mieszka William James Moriarty, który będąc drugim w kolejności synem rodu Moriarty, zajmuje się naukami ścisłymi ze szczególnym uwzględnieniem matematyki. Jego niebywale błyskotliwy umysł oraz zdolność dedukcji szybko przynoszą mu możliwość objęcia stanowiska prywatnego konsultanta, który pomaga wyjaśnić różnego rodzaju sprawy kryminalne dziejące się w okolicy. Pomagają mu w tym bracia Albert i Louis. Należy jednak wspomnieć, że panowie z rodu Moriarty wyznają dość szczególne rozumienie sprawiedliwości…
Moja perełka tego sezonu. Opisy dotyczące tej serii były dość niejednoznaczne wcześniej, więc pozostało mi czekać na start emisji, aby się przekonać z czym będę miała do czynienia. Początek pierwszego odcinka nieco mnie zaskoczył, gdyż spodziewałam się innej kreacji głównego bohatera, ale koniec rozwiał wszelkie wątpliwości. Moriarty żyje i ma się dobrze. Uwielbiam klimaty XIX wiecznej Anglii, to chyba moje ulubione czasy jeśli chodzi o prowadzenie fabuły. Nie wspominając już o tym, że Sherlock Holmes ma szczególnie miejsce w moim sercu i wszelkie produkcje ocierające się o to uniwersum mają moją szczególną uwagę. W ostatnim czasie niestety anime mniej lub bardziej nawiązujące do genialnego detektywa zaliczyły spadek formy, dlatego tym bardziej czekałam na Yuukoku no Moriarty. Dyrektorem produkcji jest Nomura Kazuya, który miał kluczową rolę przy takich anime jak 91 Days oraz Joker Games, co dla mnie jest najlepszą możliwą rekomendacją. Już w pierwszym odcinku widać dość charakterystyczną kreskę oraz ujęcia dla anime o tej tematyce. Realizacja przez studio Production I.G również mocno mnie cieszy, gdyż mam zaufanie do ich produkcji. Jest tutaj tyle dobrych składników, że nie wyobrażam sobie klapy na tym tytule. Daje ogromny kredyt zaufania tej serii i obecnie jest to mój nr 1 sezonu jesiennego. Trzymajcie kciuki, abym za trzy miesiące wróciła do Was z informacją, że to anime obroniło tę pozycję.
OCENA POCZĄTKOWA: 10/10
Kadr z openingu Fugou Keiji: Balance:Unlimited
Twenty-Fifth Bam (Yoru) to główny bohater serii. Chłopak nie pamięta praktycznie nic ze swojej przeszłości. Jego życie „zaczyna się”, gdy wpada do podziemi, w których poznaje Rachel. Bardzo szybko ta dwójka staje się nierozłączna, a jednym marzeniem Bama jest, aby mógł pozostać z Rachel na zawsze. Los jednak bywa przewrotny i pewnej nocy Rachel znika, prosząc Bama, aby nie szukał jej. Jej towarzysz nie może się tym pogodzić i tym samym na przekór wszystkim rusza za nią do wieży, o której krążą legendy. Od tego momentu Bam zostaje wystawiony na próbę, w której musi udowodnić, że jest godzin wspinać się na szczyt wieży, która podobno spełnia każde pragnienie i pozwala zostać Bogiem.
Michiru Kagemori to dziewczyna, która przez kompletny zbieg okoliczności, staje się zwierzoludziem. W świecie przedstawionym w tym anime, obok siebie żyją ludzie oraz zwierzoludzie, których DNA to połączenie DNA konkretnego gatunku zwierzęcia oraz DNA ludzkiego. Niestety szybko okazuje się, że pozorny pokój między obiema rasami dobrze się ma tylko na papierze i w rzeczywistości zwierzoludzie są prześladowani, nękani oraz nierzadko również zabijani. W związku z tak nierównym traktowaniem powstaje Zwierzopolis, czyli utopia dla wszystkich zwierzoludzi, miejsce w którym mogą być w końcu sobą. Michiru szybko odkrywa, że jedyną dla niej opcją na przetrwanie jest dotarcie do Zwierzopolis. Bohaterka szybko jednak odkrywa, że idealne miasto dla zwierzoludzi, jest idealne tylko na ulotkach i plakatach.
Muahahaha, drżyjcie wszyscy, gdyż o to wszechpotężny Anos Voldigoad, władca demonów, zniszczenia oraz wszelkiego kataklizmu, odrodził się! Jest tylko jeden problem. Od jego śmierci minęło już 2000 lat, dlatego odrodzenie się teraz, powoduje więcej nieprzewidzianych przeciwności niż sam władca demonów mógłby przypuszczać. Po pierwsze, powstała szkoła, której zadaniem jest wybranie nowego władcy, dlatego nawet prawdziwy Anos Voldigoad musi do niej uczęszczać i udowodnić, że się na króla nadaje. Po drugie cała szkoła wypełniona jest potomkami Anosa, którzy na zajęciach uczą się magii stworzonej przez niego samego. Po trzecie zaś, komuś mocno przeszkadza pojawienie się Anosa w szkole i osoba ta nie obawia się nieczystych zagrań. Czy mając do dyspozycji nieskończoną moc oraz wszechwiedzę, Anos Voldigoad odzyska swoją pozycję sprzed 2000 lat?
Historia dzieje się w czasach renesansu, we Florencji. Arte to córka szlachcica z niższego szczebla, której losy mogą potoczyć się na dwa sposoby – zostanie wydana za bogatego kawalera lub wstąpi do zakonu. Nikt nie bierze pod uwagę, że Arte, której największą pasją jest rysowanie oraz malowanie, mogłaby pójść za głosem swojego serca. Nikt, poza nią samą. Główna bohaterka postanawia odrzucić swoje pochodzenie i prosić mistrzów sztuki, aby przyjęli ją na uczennicę. Niestety, czasy renesansu we Włoszech są mocno zdominowane przez mężczyzn i to ich przywilejem jest możliwość rozwoju w kierunku sztuki oraz wszelkiego rzemiosła. Arte czeka wyboista droga do celu, w której przeciwnikiem będzie nie tylko jej pochodzenie, ale również bycie kobietą.
Grace Field House to sierociniec, którego jak wydaje się na pierwszy rzut oka, nie wyróżnia nic specjalnego. Dziećmi opiekuje się troskliwa i kochająca opiekunka, nazywana przez nie Mamą, która jest dla nich całym światem. Jedzenia i zasobów nie brakuje, dlatego dzieci prawie całe dnie spędzać na zabawie i wygłupach na świeżym powietrzu. Jednym wyjątkiem jest krótki test, przeprowadzany codziennie, do którego każde dziecko, niezależnie od wieku, musi podejść. Najlepsze wyniki od dłuższego czasu osiąga ta sama grupka starszaków, czyli 11-letni Emma, Norman i Ray i to właśnie ich oczami będziemy śledzić rozwój fabuły. Momentem, w którym sielankowe życie na chwilę się zatrzymuje, jest ogłoszenie, że któreś z dzieci zostanie adoptowane. Mimo ogromnej radości, że udało się znaleźć dla kogoś kochającą rodzinę, wśród pozostałych dzieci pojawia się smutek, spowodowany odejściem koleżanki lub kolegi. Podobnie dzieje się w przypadku małej Conny, która dowiaduje się, że zostanie adoptowana. W dniu wyjazdu dziewczynka jest tak podekscytowana, że zostawia w sierocińcu swoją ulubioną maskotkę. Emma, która znajduje zgubę postanawia dogonić Conny i oddać jej zabawkę. Mimo usilnych starań dziewczynka spóźnia się i nie udaje jej się przekazać pluszaka. Udaje jej się za to poznać prawdę, która na zawsze odmieni życie jej oraz pozostałych dzieci. Conny tak naprawdę nie została adoptowana… została sprzedana jako pożywienie dla wielkich potworów. Idąc tym tropem Emma bardzo szybko orientuje się, że tak naprawdę miejsce, w którym żyją to nie jest sierociniec, tylko farma i jeśli nic nie zrobią, to czeka ich dokładnie ten sam los, co małą Conny.
W Tokio działają 23 oddziały Departamentu Współpracy Regionalnej, które mają za zadanie łagodzić i przeciwdziałać incydentom w mieście. Miyako Arata, który dostaje pracę w oddziale Shinjuku, jest zupełnie niedoświadczony i dopiero rozpoczyna swoją przygodę z pracą w oddziale utrzymania porządku. Jakie jest jego zdziwienie, gdy okazuje się, że wypadki, którymi będzie się zajmować, są spowodowane przez istoty nie z tego świata. W jeszcze większy szok wpędza go to, że rozumie język youkai i umie się z nimi porozumieć. Szybko okazuje się, że jest to niesamowita i praktycznie niespotykana umiejętność, którą odziedziczyć może tylko potomek Abe no Seimei, który dla youkai był niczym bóstwo. Uwikłany w tę całą historię Arata szybko orientuje się, że jego spokojne dni właśnie dobiegły końca.
Opuszczony, przerażający budynek? Psychopaci na każdym kroku (piętrze – dop. autorki)? Samotna, zagubiona dziewczyna, która próbuje uciec z tego miejsca? Obecne! Rachel budzi się w piwnicy budynku, którego nie rozpoznaje. Pamięta jedynie, że zgłosiła się do psychiatry w szpitalu, który miał pomóc jej w pokonaniu traumy, o której niewiele pamięta. Jej celem staje się wydostanie z tego dziwnego miejsca i powrót do rodziców. Po wjechaniu windą na kolejne piętro, Rachel orientuje się, że ten budynek nie jest normalny. Kondygnacja ta wystylizowana jest na miejską dzielnicę z opuszczonymi budynkami i ulicami. Szybko okazuje, że to piętro ma swojego mieszkańca – Zacka, który z zawodu jest mordercą i biega z wielką kosą. Dziewczynie z trudem udaje się uciec przed tym psychopatą, aby na kolejnym piętrze wpaść na następnego osobnika o dziwnych zapędach. Ostatecznie z rąk drugiego oprawcy ratuje ją nikt inny, jak Zack, z którym Rachel zawiera dziwną obietnicę. Na jej mocy, do momentu wydostania się z budynku, oboje będą sobie pomagać. Tym samym rozpoczyna się przerażająca podróż mordercy i zagubionej, trzynastoletniej dziewczynki, która usilnie próbuje sobie przypomnieć, jakim cudem znalazła się w takiej sytuacji.
Jedyne co Satsuriku no Tenshi przyniosło dobrego, 
Cała akcja rozgrywa się w Liceum Kamome, w którym aż roi się od wszelkiej maści plotek. Nie są to jednak zwyczajne ploteczki, a historie przesiąknięte okultyzmem, tajemniczością i często nutą niebezpieczeństwa. Jedną ze słynnych szkolnych tajemnic jest tytułowa postać Hanako, która według przepowiedni rezyduje w dziewczęcej łazience w starym budynku szkolnym. Krążą plotki jakoby Hanako mogła spełnić dowolne życzenie osobie, której uda się ją przywołać. W tym momencie na scenę wkracza Nene Yashiro-chan! Zdesperowana do granic możliwości uczennica, która pragnie przykuć uwagę przystojnego chłopaka i w końcu przeżyć swoją szkolą miłość! Dzięki tak silnemu pragnieniu udaje jej się przywołać Hanako, jednak szybko okazuje, że plotki z rzeczywistością mają niewiele wspólnego. Po pierwsze Hanako-kun to chłopak, a po drugie to sławne spełnienie życzenia nie do końca działa tak, jak myślała Nene…
Richard Ranashinha de Vulpian jest brytyjskim specjalistą od kamieni szlachetnych, który otwiera swój mały zakład w Japonii. Zrządzeniem losu, ratuje go z pewnej nieprzyjemniej sytuacji japoński student Seigi Nakata. Gdy Seigi dowiaduje się o profesji Richarda prosi go o pomoc w rozwiązaniu pewnej zagadki sprzed lat. Kolejne wydarzenia jeszcze mocniej splatają losy Seigiego i Richarda ze sobą, aby w końcu doprowadzić do tego, że Richard zatrudnia młodego studenta w swoim zakładzie. Od tego momentu Seigi towarzyszy jubilerowi w spotkaniach z klientami oraz rozpoczyna swoją przygodę z kamieniami szlachetnymi.
Kaede Honjou to dziewczyna, która do tej pory niewiele miała wspólnego z grami ogólnie. Zachęcona jednak recenzjami swojej przyjaciółki postanawia spróbować swoich sił w nowej grze VRMMO. Pierwsze kroki idą całkiem sprawnie, Kaede przyjmuje nick Maple i udaje jej się przebrnąć przez pierwsze kwestie z samouczka. Problem pojawia się przy wyborze klasy oraz przydzieleniu pierwszych punktów. Kaede na szczęście nie ma zamiaru się tak łatwo poddawać i kierując się żelazną logiką „nie lubię czuć bólu, więc zrobię wszystko, aby nie dać się zranić”, wybiera najodporniejszą klasę i ładuje wszystkie dostępne punkty w obronę. Kolejne małe osiągnięcia pozwalają Kaede na rozplanowanie większej ilości punktów, jednak dziewczyna konsekwentnie wszystko pakuje w obronę zdobywając tym samym umiejętność „Obrony Absolutnej”. W ten sposób niczego nieświadoma Kaede staje się jedną z najodporniejszych postaci i bardzo szybko zaczyna budzić zaciekawienie pozostałych graczy, zarówno tych nastawionych przyjaźnie, jak i tych z szemraną opinią.
Oprócz świata, w którym żyją ludzie istnieje inny świat, który przenika się z naszym. Zamieszkują go wszelkiego rodzaju youkai, czyli zjawy, duchy, bogowie, potwory oraz stworzenia z mitologii i legend. Mimo, że światy te współistnieją od stuleci, to youkai potrzebują wsparcia od strony ludzi. Z tego powodu wybierają boga lub bogini mądrości, który lub która, jest człowiekiem. Zaszczytu tego dostępuje Kotoko Iwanaga, która od tego momentu pełni rolę łącznika między dwoma światami. W zamian za tytuł Bogini Mądrości została ona pozbawiona jednej nogi oraz jednego oka, dlatego większość swojego czasu spędza w szpitalu, w którym poznaje Kurou Sakuragawę – studenta, który wydaje się skrywać jakąś tajemnicę. Serce Kotoko bije szybciej za każdym razem gdy widzi Kurou, dlatego zaczyna się nim mocno interesować i z zaskoczeniem odkrywa, że Kurou budzi strach u wszystkich yokai. Zaintrygowana Kotoko zaczyna podchody, aby zdobyć zainteresowanie chłopaka, oraz odkryć jego sekret.
Chiyuki Fujito od dziecka wiedziała, że zostanie modelką i będzie reprezentować firmę ojca na wybiegach w Paryżu. W dzieciństwie bardzo szybko przegoniła resztę dziewcząt w kwestii wzrostu i już w podstawówce mierzyła 158cm. Los jednak bywa przewrotny i nastoletnia Chiyuki, obecnie uczennica liceum, nadal mierzy… 158 cm. Tak niski wzrost całkowicie dyskwalifikuje ją z udziału w zagranicznych pokazach. Chiyuki Fujito nie zamierza się jednak poddawać i z uporem maniaka chodzi na wszystkie kastingi, nawet jeśli z góry skazana jest na porażkę. Po kolejnej serii przegranych kastingów Chiyuki zaczyna czuć jednak wątpliwości, czy zagraniczne pokazy to faktycznie jej przeznaczenie. Podczas tej chwili zwątpienia poznaje Ikuto Tsumurę, który amatorsko zajmuje się projektowaniem i szyciem ubrań. Jego projekty na nowo motywują Chiyuki, aby walczyć o swoje. Z tak utalentowanym projektantem u boku, żaden kasting jej niestraszny!
Darwin’s game to aplikacja, która zyskuje coraz większą popularność wśród społeczeństwa. Gracze są do niej zapraszani przez znajomych, którzy już są zarejestrowani. W taki właśnie sposób link do aplikacje dostaje Sudou Kaname – przeciętny uczeń liceum. Chłopak na początku bierze to za żart i zaproszenie do kolnej, spamowej gierki, jak ich wiele. Na jego nieszczęście Darwin’s Game dość mocno różni się od standardowych aplikacji dla licealistów. Po pierwsze, gra dzieje się naprawdę. Po drugie, gracze zaczynają znikać w dość tajemniczych okolicznościach. Po trzecie, gry nie można opuścić i toczy się ona o najważniejszą stawkę… o życie.
Iroha jest jedną z Mahou Shoujo, które bronią świata przed wiedźmami. Poświęciła ona swoje życie walce w zamian za spełnienie tego jednego życzenia. Tylko czym to życzenie było? Dziewczyna zupełnie nie może sobie przypomnieć, jakie pragnienie skłoniło ją do nieustannej walki i poświęcenia siebie. Dodatkowo wykonywanie obowiązków Mahou Shoujo utrudnia rozpowszechniająca się plotka. Podobno każda magiczna dziewczyna, która dotrze do Kamihamy może zostać ocalona. Co to właściwe oznacza? I kim jest różowłosa dziewczynka, która pojawia się w śnie Irohy?
Akcja anime dzieje się w świecie, którym rządzą numery. Każdy człowiek ma na swoim ciele ukryty licznik, który zlicza jakąś konkretną rzecz lub czynność. Licznik ów, może liczyć dosłownie wszystko, począwszy od pokonanych kilometrów, aż do wydanych posiłków, które ktoś pochwalił. Zadaniem ludzi jest jak najszybciej odkryć, czego dotyczy ich licznik oraz nigdy nie dopuścić, aby sięgnął zera. Nikt dokładnie nie wie co się dzieje z osobami, których licznik wykaże 0. Powszechnie wiadomo jedynie, że ów nieszczęśnika pochłania Otchłań i nikt nigdy z niej nie wrócił. Taki właśnie los spotkał Matkę Hiny, naszej głównej bohaterki. Od tej pamiętnej chwili dziewczyna wędruje sama po świecie, aby odnaleźć Legendarnego Czerwonego Barona, którego w ostatnich swych słowach kazała odszukać jej mama. Hina odwiedza kolejne miasta wierząc, że w końcu uda jej się spotkać cel swoich poszukiwań.
Każdy człowiek posiada swój własny, wewnętrzny świat. Taki, do którego wstęp ma tylko i wyłącznie on. Czasami ten świat jest piękny, kolorowy i pomaga nam funkcjonować na co dzień, innym razem wrzucamy do niego wszystko to czego się boimy, czego nie chcemy doświadczać i co budzi w nas lęk. Niezmienne pozostaje jednak to, że są to nasze indywidualne wyobrażania i myśli. Taki stan rzeczy pozostawał niezachwiany, do momentu pojawienia się ludzi, którzy posiedli moc wtargnięcia do czyjegoś umysłu. Spustoszenie, które mogą tam zasiać potrafi być tak ogromne, że atakowany człowiek nigdy nie wraca do siebie po takiej ingerencji. Łamacze potrafią wyciągnąć wszystkie tajemnice, pragnienia oraz obawy, a także mogą skłonić kogoś do popełnienia samobójstwa. W obawie przed nimi ludzie zaczęli nazywać tak uzdolnione osoby „zwierzętami”.
W celu lepszej ochrony i szybszego wykrywania zbrodniarzy, pewna organizacja stworzyła narzędzie, które pozwala zanurzyć się w czyjej świadomości. Jednym z takich „nurków” jest Sakaido, bardzo uzdolniony detektyw. Odnalezienie się w cudzej świadomości nie należy do zadań łatwych, dlatego tylko osoby z wybitnym umysłem są dopuszczane do takich akcji. W studni czyichś przemyśleń „nurek” traci dostęp do swoich wspomnień i nie pamięta zupełnie nic ze swojego świata. Sakaido jednak nigdy nie zapomina dwóch rzeczy: że jest detektywem i musi rozwiązać zagadkę śmierci Kaoru.
Obraz z anime Darwin’s Game
„Prywatna Akademia Symbiozy Aichi” chciałabym rzec, iż brzmi to normalnie, ale nie brzmi, więc od razu możemy przyjąć, że nie będziemy mieli do czynienia z normalną placówką edukacyjną. I rzeczywiście, nie jest to wielkim zaskoczeniem, że gdy Nomura Fudou pojawia się w szkole po raz pierwszy zauważa drobne odstępstwa od ogólnie przyjętej normy, a mianowicie…każda uczennica tej szkoły jest uzbrojona, niektóre nawet do tego stopnia, że noszą przy sobie prawdziwe miecze, zaś mężczyźni…cóż. Skrywają swe oblicza pod makijażem, aby nie wychylać się za bardzo. Damska dominacja ukazana w pełnej krasie. Kolejne wydarzenia rozgrywają się szybko, Nomura nie ma najmniejszej ochoty podporządkować się do tych nieco dziwnych zasad i tym samym ściąga na siebie gniew „straszliwego samorządu trzymającego władzę”. Ostatecznie jednak okazuje, iż nasz główny bohater wcale nie jest taki bezbronny i również posiada asa w rękawie.
Tytuł tego anime od razu przypomniał mi serię Mangaka-san to Assistant-san to The Animation, która dosłownie była o zboczonym pisarzu nowelek, który poszukiwał inspiracji w naturze. Wiedziona tym skojarzeniem podchodziłam do seansu nieco zdystansowana i oczekiwałam przede wszystkim zbliżeń kobiecych wdzięków…nie myliłam się w tym względzie i istotnie takowe ujęcia znalazły miejsce w owym odcinku, jednak cios nadszedł z zupełnie innej strony…Masamune Izumi to licealista, który zarabia na życie pisząc nowelki i jednocześnie stara się znaleźć czas na gotowanie młodszej siostrze, która zamknęła się w pokoju i od roku nie opuściła swojego pokoju. Sytuacja Izumiego ulega zmianie, gdy okazuje, iż doprowadzenie do końca jednej z jego historii przysporzyło mu i jego tajemniczemu wspólnikowi więcej sławy, niż mogli się spodziewać…co ostatecznie spowodowało serię dość (nie)fortunnych zdarzeń.
Zaczynamy kompletnie nieprzewidywalnie…otóż świat stojąc na skraju zagłady (to jeszcze nie jest ta nieprzewidywalna część) zostaje uratowany przez zegarmistrza, tajemniczego Y, który odbudowuje całą planetę na mechanizmie kół zębatych. Następnie dostajemy scenę z przyszłości, aby po kilku minutach w końcu wylądować w czasie „teraźniejszym” i powoli zacząć zmierzać do widzianego przed chwilką punktu kulminacyjnego. Naoto Miura to imię naszego przewodnika po tym zmechanizowanym świecie, który to świat swoją droga zainteresował mnie najbardziej. Nic nie rusza fabuły lepiej niż przedmioty/ludzie/trumny spadające z nieba, więc i nasz bohater swój podarek z niebios otrzymuje. Od tego momentu i jak mniemam już na całą resztę serii, nasz bohater zyskuje mechaniczna towarzyszkę, która razem z nim będzie stawiać czoła przeciwnościom i pomagać uchronić świat od ponownej zagłady.
Przed Heine Wittgensteinem trudne zadanie, gdyż zostaje on wybrany na Królewskiego Nauczyciela, na którego barkach spoczywać będzie wychowanie i ogólna edukacja czterech książąt z królewskiego rodu, którzy swym zachowaniem już wielu Królewskich Nauczycieli przepędzili. Jednakże, jak można się spodziewać, Heine jest odporny na kary, prośby i groźby i w kasze nie da sobie dmuchać. A fakt, że posturą przypomina dziecko i głowa niekoniecznie wystaje mu ponad stół to tylko mylące pozory.
OH MY GOD….te pościgi…te wybuchy….sensacja goni sensacje, a świat za oknem dalej pędzi, mimo iż samochód zdążył się już zatrzymać. Tyle się dzieje, że nawet animacja nie wie co ma ze sobą zrobić. W pierwszym odcinku otrzymujemy tajemnicze laboratorium, ekscytującą ucieczkę jednej z podopiecznych tajemniczej organizacji (oczywiście z owego laboratorium), ponadto magiczne moce, pojawiające się znikąd łańcuchy, kule na łańcuchach i strzały na łańcuchach, pościgi mrożące krew w żyłach i zaginające prawa fizyki, grawitacji, czasoprzestrzeni…okey, zaginające wszelkie prawa. Dodatkowo w tle wystąpi yakuza, kwiaciarnia i ekspedientka ze sklepu. Czy to wszystko może mieć jakiś sens? Nie. A dorzućmy do tego grafikę przez duże G i animację przez jeszcze większe A i…otrzymamy zupę z błota. Chociaż mam wrażenie, że błoto momentami ma więcej szczegółów niż ten twór. CG w tym anime jest tak złe, że aż zaproponowałam mojemu chłopakowi, abyśmy obejrzeli razem pierwszy odcinek, gdyż chciałam się dowiedzieć czy to tylko ja mam tak wygórowane oczekiwania co do grafiki, czy to faktycznie jest aż tak „niesamowite”. Oboje ubawiliśmy się przednio co tylko potwierdziło moje przypuszczenia. Wrażenie, że każda postać została narysowana przez kogoś innego towarzyszyło nam przez cały seans. Kreska postaci, ich twarze oraz kontury są zupełnie różne, co naprawdę kłuje w oczy podczas oglądania. W tym anime coś tam się dzieje, ktoś ucieka, ktoś go goni i wszystkiemu towarzyszą magiczne moce, ALE to CG i animacja kradnie całe show. Na ekranie mogłoby dziać się wszystko, lecz w tym wykonaniu….to mistrzowsko wykonany tutorial jak rzeczy NIE robić. Koszmarek najwyższych lotów, który oglądany w towarzystwie może ubawić przednio, lecz dla zachowania resztek zdrowego myślenia, proszę żadnych oczekiwań co do tego tytułu nie mieć. Magiczny Świat Alice oceniam na 2+/10, z czego + otrzymują twórcy za wybitne osiągnięcie w dziedzinie grafiki i animacji. Chociaż nie wiem czy jest tu czego gratulować.
Anime niesamowite. Jeśli utworzyć by TOP anime kulinarnych to SnS wiodłoby niekwestionowany prym. Podążając jednak za jego klimatem, charakterem głównego bohatera oraz ogólnym wrażeniem, SnS kwalifikuje się również jako jeden z lepszych Shounenów i właśnie w tej kategorii postanowiłam go rozpatrywać. Patrząc wstecz to całkiem długo się za te anime zabierałam… głównie ze względu na pojawiające się wszędzie wzmianki o „specyficznych wstawkach jedzeniowego ecchi”. Ostatecznie jednak dałam się namówić i pochłonęłam cały pierwszy sezon praktycznie naraz. W tym roku dane nam było również cieszyć się II sezonem kulinarnych zmagań, który wypadł nieco słabiej na tle bezkonkurencyjnej pierwszej serii. W mojej opinii spadek formy jest skutkiem skrócenia II sezonu do 13 odcinków, co przy tak rozbudowanej serii nie sprawdza się najlepiej. SnS to anime tyle kulinarne, co sportowe oraz obowiązkowo wplatające więzy przyjaźni i wszechobecnej rywalizacji. Postacie ciekawe, zapadające w pamięć oraz dające się z miejsca polubić, co dodatkowo podnosi jakość oglądanych potyczek. Bardzo podoba mi się wielowymiarowość, którą zaprezentowali nam twórcy podczas pojedynków kulinarnych. Ponadto również na plus oceniam indywidualny charakter każdej z postaci oraz odmienność przygotowywanych posiłków przez poszczególnych bohaterów.
Drugie miejsca przypada najbardziej typowemu Shounenowi jaki widziałam w ostatni czasie. Wszystko począwszy od głównego bohatera, poprzez wydarzenia skończywszy na kresce krzyczy „JESTEM SHOUNENEM”. Efektowne walki, magiczne moce, mroczne siły zła oraz silni przeciwnicy, dla każdego znajdzie się coś dobrego. Dołączmy do tego jeszcze youkai oraz wszechmogące bronie, a otrzymamy przepis na świetnie spędzone wieczory. Anime liczy 26 odcinków w pierwszym sezonie oraz dokończenie historii przedstawione w 13 odcinkach II sezonu. Długość nie męczy, akcja płynie wartko i unika zbędnych dłużyzn. Ponadto seria przyjęła taktykę powolnego odsłaniania wszystkich kart przed widzem, dlatego dopiero pod koniec pierwszego sezonu mamy pełen obraz przedstawionych wydarzeń i zaczynamy rozumieć sposób postępowania niektórych postaci. Ushio to Tora było jednym z niewielu anime w trakcie oglądania, którego dałam się wprowadzić w błąd i uwierzyłam w zabieg twórców dając się zupełnie porwać mylnemu wrażeniu. Tym bardziej na plus oceniam całą intrygę mającą na celu ukrycie istotnych dla fabuły punktów i ukazywanie ich często w krzywym zwierciadle. Muszę również wspomnieć o kresce, która przywodzi na myśl stare serie z lat 90. i jeszcze lepiej pozwala wczuć się w shounenowy klimat.
Stało się. Doczekałam się kontynuacji mojej ukochanej serii i znów mogłam zachwycać się Yato na ekranie. Niczego więcej mi nie trzeba. Noragami to idealny przykład, że czasem drugi sezon może być lepszy niż pierwszy. Początek historii zawierał więcej komediowych wstawek oraz mimo poważniejszych chwil w ostatecznym rozrachunku okazał się raczej lżejszą serią. W kontynuacji od samego początku widz ma styczność z ciężkim klimatem, poznajemy mrocznej tajemnice z przeszłości, które w pierwszej serii zostały tylko ogólnie zarysowane oraz wkraczamy w przeszłość znanych nam postaci. Druga seria prezentuje dwa większe arce połączone ze sobą poprzez postacie biorące w nich udział. Obie historie bardzo mi się podobały. Akcja prze do przodu nie dając chwili na oddech. Pierwsze wrażenia okazują się mylne, wrogowie stają się przyjaciółmi, a przyjaciele wrogami. Ponadto rozwinięty zostaje również wątek Yato i Nory, który bardzo mnie zaintrygował w pierwszej serii. Całość prezentuje się świetnie i … zostaje tylko jeden minus. Za krótko! Totalnie jestem zawiedziona, że te 13 odcinków mija tak szybko i domagam się dalszej kontynuacji!
Nie przepadam za seriami czystko komediowymi. Japoński humor zbyt często przyjmuje postać majtek w paski, dlatego przyzwyczaiłam się już do nieśmiesznych gagów, które staram się pomijać przy ocenianiu serii. Są jednak wyjątki. Pomimo, że nadal powstają serie, których jedynym znacznikiem jest komedia i najczęściej jest to znak, aby trzymać się z daleka. Jeśli jednak oprócz parodii widnieje tam również tag parodii, to czerwone światło zmienia się na zielone. Parodie mają dużo większy procent naprawdę udanych serii niż komedie, dlatego częściej daje się na nie skusić. W tym roku do listy udanych parodii dołączył Sakamoto-kun. Humor prezentowany w tej serii jest ciężki, często niezrozumiały i parodiuje…hm. no właśnie, co lub kogo ta seria właściwie parodiuje? Jest to kwestia, która znacząco podnosi ocenę tej serii, gdyż w Sakamoto można dostrzec zarówno wielu wspaniałych bohaterów shounenów idealnie sparodiowanych w swej sile i byciu niepokonanym, jak i odbicie bisshów idealnych, w roli których Sakamoto nieświadomie łamie tysiące kobiecych serc. Generalnie rozchodzi się właśnie o ową nieświadomość i fakt, że wszystko dzieje się przypadkiem, jakby niechcący. I tak własnie niechcący wyszła seria przy której można się naprawdę dobrze bawić. Dopisek małym drukiem sugeruje jednak choćby minimalne rozeznanie w anime oraz kulturze Japonii, aby seria ta przypadła do gustu, gdyż jak już wspomniałam humor może się wydać momentami niezrozumiały, a to odbiera przyjemność oglądania. Wszystkim tym, którzy się czują na siłach absolutnie polecam!
Miłość do moich magicznych chłopców jest wieczna i niezachwiana. Klub Obrońców Ziemi zawsze na straży pokoju we wszechświecie i mojego dobrego humoru. Mimo, że niechętnie muszę przyznać, że II seria wypada gorzej niż pierwsza, to jednak nadal anime to prezentuje jedną z największych dawkę śmiesznego humoru z jaką przyszło mi się spotkać w tym roku. Zaznaczam, że mówię o seriach nastawionych stricte na komedię. Bardzo żałuję, że samorząd szkolny został zepchnięty na drugi, a wręcz trzeci plan. Antagoniści tej serii nie mają już tej porywającej charyzmy, jednak w klimat serii nadal wpasowali się idealnie. To co jak zawsze podtrzymuje całość i sprawia, że seria znów ląduje w mojej topce to dialogi pomiędzy piątką głównych bohaterów. Ich tęgie rozkminy w czasie kąpieli oraz celowe zabiegi parodiujące znane serie to w wykonaniu twórców tej serii prawdziwe majstersztyki. Potęga czystej miłości musi błyszczeć, dlatego też Binan otrzymuje medal zasłużonego 2 miejsca. Polecam przede wszystkim obejrzeć pierwszą serię magicznych chłopców, gdyż fabularnie prezentuje się nieco lepiej, a dla tych co podobnie jak ja wpadną w sidła ich miłości, II seria na deser sprawdza się idealnie.
Oto jest. Prawdziwy zwycięzca. Niekwestionowany król parodii i komedii roku 2016. Przez krótką chwilę zastanawiałam się czy nie znajdzie się dla Keijo!!! miejsce w TOP TOPów 2016, ostatecznie jednak przyznaje mu zasłużone 1 miejsce w kategorii najlepszej komedii. Dawno się tak dobrze nie bawiłam przy tak dużym stężeniu totalnego absurdu, który…o dziwo jest strawny i smakuje całkiem dobrze. Pomysł na wodny sport, w którym rywalizacja zaczyna i kończy się na biuście i pupie wydaje się być przesadzony i nawet nieco oklepany. Keijo pokazuje, że wszystko zależy od podejścia i nawet z tak przechodzonego tematu można zrobić anime godne uwagi. Samo połączenie skrajnego ecchi ze sportem, rywalizacją oraz shounenowymi wstawkami daje ciekawą kombinację, lecz to co przeważa na korzyść tego anime jest sposób zaprezentowania tej mieszanki. Anime to nie jest niesmaczne, gagi są śmieszne, a nazwy ataków nawiązujące do najbardziej znanych serii stanowią dodatkową rozrywkę dla bardziej wprawionych widzów. Wszystko podane na srebrnej tacy w polewie szkolnej rywalizacji i zawodów. Bohaterki dają się lubić, mimo iż wyposażone są w większości znane i schematyczne osobowości. Co ważne anime to naprawdę rozróżnia bohaterki na podstawie ich charakterów, nie zaś poprzez rozmiar biustu. Domyślam się, że dla wielu sam zwiastun był aż nadto powodem, aby serię tę ominąć szerokim łukiem, jednak naprawdę warto zwrócić na nie uwagę. Im więcej tytułów ma się na swoim koncie, tym większa szansa dobrej zabawy przy seansie. W moim TOP Keijo zgarnia w pełni zasłużenie 1 miejsce i jeśli w przyszłość zdarzy się kontynuacja, której nie można wykluczyć, to na pewno chętnie się z nią zapoznam.
Handsome is forever! <łzy szczęścia> Nie wiem kim są ludzie, którzy tworzą takie cuda ani co się dzieje w ich głowach, ale to zasługuje na wyróżnienie. Chwytliwa, wspaniała historia o przyjaźni, poświęceniu marzeń i radości z bycia z ludźmi, których się kocha. Bo najważniejsze to mieć miejsce, do którego się należy. Kreska w tym anime również ma przesłanie i mówi nam, że czasem najpiękniejsze morały mogą być niewidoczne na pierwszy rzut oka oraz…że trzeba być uważanym, aby swoim spiczastym podbródkiem kogoś przez przypadek nie zadźgać. Piękna opowieść. Polecam x 10000.
Wyróżnienie dla Amaama to inazuma za bycie prostą, nieskomplikowaną i ciepła historią od początku do końca. Czasami niesilenie się na coś więcej jest najlepszą receptą na dobrą serię, która wzbudzi w widzach same pozytywne emocje. Idealne na deszczowe wieczory. Polecam również zaopatrzyć się w jakieś jedzonko na boku, gdyż anime to potęguje głód niemiłosiernie ;)
Zwiastun tego anime niesamowicie skojarzył mi się z Natsume i wrażenie to odeszło dopiero w połowie serii. Mononokean to opowieść o youkai i ludziach, którzy są zdolni je dostrzec. Podobnie jak w Natsume otrzymujemy głównego bohatera, który przypadkiem zostaje wplątany w świat niewidzialnych dla ludzi potworów różnej maści i powoli zaczyna się w tym świecie odnajdywać. Towarzyszy mu przy tym mistrz Mononokean obdarzony mocą odsyłania youkai w zaświaty. Anime podobało mi się bardzo, głównie ze względu na moją ogromną słabość do tematyki istot nadprzyrodzonych. Mushishi i Natsume bardzo nas rozpieścili, dlatego Mononokean wszedł na naprawdę wyboistą drogę w chęci wybicia się w tym temacie. Czy się udało? I tak i nie. Seria jest ciekawa, prezentuje wysoki poziom i bardzo dobrze przedstawia bohaterów. W mojej opinii ludzkie postacie zdecydowanie ustępują miejsca youkai, które na długo zostają widzowi w pamięci i przedstawiają szeroką gamę osobowości. Mimo tak dobrego podłoża, anime to nie ustrzegło się kilku dłużyzn w okolicach połowy serii i z tego powodu zajmuje trzecie miejsca w tym zestawieniu. Poza tym drobnym mankamentem mogę z czystym sumieniem polecić tę serię wszystkim, który lubią okruchy życia okraszone magią i istotami nadprzyrodzonymi.
Najbardziej niepozorna seria, która okazała się być tak bardzo idealna właśnie swej niepozorności. Zwykła szkolna historia mająca miejsca w liceum i obracająca się wokół wyjątkowo apatycznego Tanaki i grupy jego znajomych. Przyznaje się od razu, że zakochałam się w tej serii. Jej klimat, ciepło, spokój, a jednocześnie wydarzenia, które pchały kolejne odcinki do przodu sprawiały, że te 13 epizodów minęło mi nadzwyczaj miło. Tanaka i jego relacja z Ootą(Ohtą) to miód na serce. Mogłabym ich oglądać non stop i nigdy bym się nie znudziła. Oota jako żona idealna kilka razy doprowadzał mnie do śmiechu, zaś Tanaka w całej swej nieporadności to jedna z bardziej uroczych postaci w tego typu anime. Warto zwrócić też uwagę na grupę postaci, które gromadzą się wokół naszych bohaterów. Myślę, że w anime tym polubiłam dosłownie wszystkich. Charaktery ciekawe, wymykające się schematom (cud!), a jednocześnie idealnie wpasowujące się w prezentowaną historię. Bardzo się cieszę, że mogłam towarzyszyć Tanace, Oocie i reszcie przez te kilka tygodni w roku 2016 i Was także serdecznie do tego namawiam.
Piąty sezon i jak się już okazało wcale nie ostatni, przygód Nastume w świecie youkai. Mam wrażenie, że Natsume towarzyszy mi przez całą moją przygodę z anime. Nie pamiętam kiedy wpadłam w sidła tej historii, ale jest mi w nich tak dobrze, że każdy kolejny sezon łykam z największą przyjemnością. Cieszę się ogromnie, że anime to ma na tyle duże powodzenie, że co jakiś czas można nacieszyć oko i serce nowym sezonem. Tym razem otrzymaliśmy nieco więcej informacji o znanych rodach egzorcystów oraz nieco liznęliśmy przeszłość kilku postaci. Podobał mi się również bardzo odcinek poświęcony opiekunom Nastume, o których miałam wrażenie, że wiemy nieco za mało. Seria ta nadrobiła wszelkie braki i niedopowiedzenia swoich poprzedniczek, a jednocześnie nadal zachowuje ten sam cudowny klimat, który stał się już znakiem rozpoznawczym serii o przygodach Natsume i Nyanko-sensei. Mogę jedynie mieć nadzieję, że kolejny sezon/sezony będą nadal tak idealna nagrodą dla mnie, pozwalając się odprężyć się po ciężkim dniu, a tymczasem korzystam z okazji i polecam tę serię każdemu. Jeśli jeszcze nie mieliście styczności z najlepszymi bohaterami współczesnej serii o youkai to radzę natychmiast nadrobić braki. Omija Was prawdziwa magia.
Wyróżnienie dla Kiznaiver za bycie serią w niektórych aspektach skrajnie dobrą, jednocześnie w innych skrajnie złą. Nie mam pojęcia jak mam ją ocenić, jednak zapadła mi w pamięć na tyle, że zasługuje aby znaleźć się w tym zestawieniu, dlatego przyznaję jej wyróżnienie, za ten godny podkreślenia dualizm jakościowy. Obiecuje sobie, że kiedyś do niej wrócę i zrobię sobie maraton całego sezonu, aby określić swoje uczucia wobec tej serii. Oglądanie z tygodnia na tydzień wyjątkowo w takich sytuacjach nie pomaga.
Anime, które starały się zostać kopią Madoki przeżyliśmy już istne zatrzęsienie. Mimo wszystko podrobić serie, która stała się legendą to nic trudnego, porobić jednak to anime DOBRZE to już rzecz prawie nieosiągalna. W tym roku w sezonie jesiennym udało mi się wyłowić kolejną odsłonę takiej próby. Nad wyraz udanej próby muszę przyznać. Psychologiczny thriller, który trzyma w napięciu, a na ekranie biegają…magiczne dziewczynki obcinając sobie głowy. Zabawa klimatem i to słodko-przerażające zestawienie uroczych bohaterek w makabrycznych scenach to znak rozpoznawczy tej serii. Podobnie jak w Madoce, historia zaczyna się spokojnie, aby po 3 odcinkach zmienić klimat o 180 stopni i uraczyć nas dobrymi zwrotami akcji, wartką akcję i intrygami, których nie powstydziły się anime akcji z wyższej półki. Jedynym słabym punktem tej serii jest…główna bohaterka. Dopiero pod sam koniec zaprezentowała sobą coś, co nieco podniosło jej noty. Cała reszta magicznych dziewczynek, na tyle ile jesteśmy w stanie je poznać, prezentuje się całkiem nieźle i potrafi obudzić w widzach naprawdę skrajne emocje, co jest traktowane w seriach tego typu jako plus. Anime to dodatkowo nie wstydzi się tematów tabu, takich jak samobójstwa, związki jednopłciowe czy molestowanie. Szkoda, że seria ta rozpisana została tylko na 13 odcinków, jednak dzięki temu akcja jest wartka i nie można się nudzić ani przez minutę. Polecam i zastrzegam, że klimat naprawdę ciężkostrawny. Ponadto seria dużo zyskuje jeśli powstrzymamy się od ciągłych porównań do Madoki, która jednak nadal zostaje niedoścignionym ideałem i najlepszym pierwowzorem tego typu serii.
Powiew świeżości w aspekcie anime fantasy, a jednocześnie dobry thriller psychologiczny potrafiący nieźle widza wykończyć. Czy w dobrym aspekcie? Zostawiam do oceny własnej, jednak moja opinia jest jak najbardziej pozytywna. Wreszcie anime osadzone w równoległej rzeczywistości, która nie jest sielanką i potrafi być naprawdę makabryczna. W innych seriach tego typu, które starały się osiągnąć podobne efekty zabrakło konsekwencji. Ma być poważnie, strasznie i życie wali się głowę, a jednocześnie nie może zabraknąć odcinka w gorących źródłach™. Re: Zero niesamowicie podkręca klimat, momentami do tego stopnia, że musiałam zrobić sobie dzień przerwy, aby dalej ruszyć, gdyż zwyczajnie nie dałabym rady. Główny bohater przeżywa prawdziwe emocje, a jego cierpienie psychiczne, przekładające się na decyzje, które wprowadzają go w jeszcze gorszy stan, sprawia, że widz przytłoczony tą mieszanką musi odreagować, bo przyjąć tego na raz nie da rady. Jeśli już o głównym bohaterze mowa to polubiłam go i znienawidziłam jednocześnie. Już dawno nie widziałam tak złożonej postaci, o tak trójwymiarowym charakterze. Subaru jest wykreowany jakby żył naprawdę, popełnia kretyńskie błędy, podejmuje niewłaściwe decyzje, ponosi konsekwencje, dąży do osiągnięcia swoich celów, miota się nie znając wielu odpowiedzi i czasem najzwyczajniej…nie ma siły dalej walczyć. Ta jego bezsilność była tak denerwująca jak na bohatera anime, a jednocześnie tak normalna dla zwykłego człowieka, że nadal nie umiem jednoznacznie Subaru ocenić. Ponadto kreacja jednej z jego towarzyszek Rem to kolejny majstersztyk. Dołączyła ona do grona moich ulubionych bohaterek żeńskich w anime i jest to bardzo zasłużone miejsce. (#teamRem) Nie rozpisując się dalej, a mogłabym jeszcze długo, gorąco polecam do zapoznania się z tą serią. Re: zero to anime typu „ilu ludzi tyle opinii”, dlatego tym bardziej zachęcam do wyrobienia sobie własnej. Dla mnie to jedno z lepszych anime 2016 roku, a myślę, że byłoby najlepsze gdyby nie spotkało kilku godnych przeciwników. Dlatego jeśli zdarzy się kontynuacja to jest szansa na tytuł najlepszego anime roku.
Mogę cię poślubić Dazai? Będziesz mężem nr…15? Kocham kreację tej postaci. Ta zmiana w przełomie I i II sezonu to coś absolutnie zaskakującego. W życiu bym nie powiedziała, że jeden człowiek może mieć tyle twarzy i zdolności, ale skoro to ty Dazai, to czemu nie. Biere i tak. A wracając na nieco poważniejsze tory. Pierwsza seria podobała mi się, ale bez fajerwerków. Dobrze zrobione anime o tematyce detektywistycznej, jednak nie wybijające się ponad schemat. Początek drugiej serii całkowicie zmienił moje spojrzenie. Pierwsze 4 odcinki mówiące o przeszłości Dazaia w Portowej Mafii powinny być pokazywane jako ideał serii kryminalnych o porachunkach Mafii. Wszystko tam współgrało na najwyższym poziomie. Bohaterowie wspaniali, wielowymiarowi, aż chciało się oglądać. Poza tym przeszłość Dazaia wydawała mi się niezbędna do poznania, aby jakkolwiek zacząć tę postać rozumieć. Ten wstęp w końcu pozwolił tej serii wejść na właściwe tory. I mimo, że żałuję, że reszta serii nie pozostała w tym klimacie, to jednak nadal ocena utrzymuje na wysokim poziomie. Mam wrażenie, że II sezon pozwolił niektórym bohaterom ruszyć z miejsca i miło się to oglądało. Zdarzyło się kilka słabszych momentów, ale nie wpłynęły one znacząco na odbiór serii. W tym miejscu mogłabym zacząć monolog fanki o tych pięknych walkach poprowadzonych ramię w ramię przez Chuuye i Dazaia oraz Akutawe i Astushiego, ale daruję Wam ^^ Niemniej warto to zobaczyć. Warto zobaczyć tę „chemię” między postaciami, gdyż anime to idealnie pokazuje, że są więzy, o których się nie zapomina. Nieważne po której stronie barykady stoimy. Bardzo bym chciała zobaczyć dalsze przygody agencji, gdyż mam wrażenie, że anime to może być jeszcze lepsze i te najciekawsze momenty dopiero przed nami. Polecam, polecam, POLECAM!
Oh, jakże ja się nastawiałam na tę serię. Słyszałam tyle dobrego o mandze, że gdzieś tam zapaliła mi się iskierka nadziei, że będzie to coś godnego uwagi. Litości, me srogie rozczarowanie. Daj żyć. Anime to nie reprezentuje niczego. Nawet jako reklamówka mangi sprawdza się kiepsko, bo jest zwyczajnie złe. Pierwszy odcinek jeszcze jakoś się bronił, ale im dalej w las tym gorzej. A szkoda. Pomysł ciekawy. Bohaterowie wampirzy ujdą w tłumie. Główny bohater to temat do przemilczenia. Wykonanie woła o pomstę do nieba. Opening dobry. Na tym mogłabym zakończyć, gdyż ciężko tu wyłowić coś jeszcze. Dostajemy pocięty na drobne kawałki materiał z mangi. Zapewne całość miała być o przyjaźni i zaufaniu, jednak…zamiast tego wyszło coś bliżej niezidentyfikowanego i niestrawnego. Radzę omijać szerokim łukiem. Zabić nie zabije, ale po co marnować czas, jak są serie opisane wyżej. ^^
Miałam z tym anime trochę kłopotów, czy je ostatecznie przydzielić do tej TOPki. Po dłuższych rozważaniach uznałam, że nigdzie indziej po prostu nie pasuje z bardzo prostego powodu…reklamowało się jako coś czym ostatecznie wcale nie było. Mayoiga miało być horrorem, który zaczyna się w najbardziej klasyczny sposób – grupka ludzi, odcięta od świata i nagle ktoś zaczyna znikać. Znane? Znane. Jednocześnie jednak lubiane i ciągle można z tym coś nowego wykombinować. Tutaj ta szansa nie została wykorzystana. Ostatecznie horror najpierw przeszedł w thriller psychologiczny, potem w samo „psychologiczne”, by na końcu (moja opinia) skończyć z łatką własnej parodii. Wszystkie zagadki starano się rzetelnie wytłumaczyć, jednak fakt wątków nadprzyrodzonych i innych tego typu – unikając spoilerów, dobił mnie całkowicie. Generalnie dostaliśmy kamień zapakowany w złoty papierek. Jak już widz się zorientuje co się właściwie dzieje, to anime zupełnie traci na znaczeniu i dokończenie go to tylko kwestia nie porzucenia czegoś co się zaczęło, bo żadnych innych walorów tu nie ma. Abstrahując…Mayoiga porusza ważne i poważne tematy dotyczące ludzkich lęków, jednak podaje je w złej formie i ostatecznie ten poważny klimat zwraca się przeciwko niej. Jeśli macie ochotę na dobry seans psychologicznego anime to polecam Kiseijuu: Sei no Kakuritsu. Mayoige można sobie ze spokojem odpuścić.
Na początku zaznaczę, że wytrzymałam tego koszmaru 3 odcinki. Nie jestem dumna z oceniania serii bez zaznajomienia się z nią do końca, ale po ludzku nie dałam rady. Już pominę, że licealistka wygląda jak dzieciak z podstawówki, a piątoklasista (sic!) jak student III roku uczelni wyższej, naprawdę…w tej serii to najmniejszy problem. Dam radę również ignorować, że główna bohaterka umawia się z dzieckiem z V klasy, podczas gdy ona jest w I liceum. Ok. Zdarza się najlepszym. Ale…ale…ale…litości. Żarty o kupie co 5 minut, wąchanie bielizny, kupa, sprośne żarty w wykonaniu 
W dwóch zdaniach. Zajście w ciąże poprzez dotknięcia wstążki to swego rodzaju hit. Dodajmy do tego zajście w ciążę, która w momencie zajścia jest już ciążą zaawansowaną i gotową do natychmiastowego porodu na środku pola bitwy. Reszta fabuły nie jest ważna. Z resztą fabuła nie istnieje. Nic nie istnieje. Jest za to wstążka i ciąża. Deal with it.
To było do przewidzenia, że zakończenie będzie otwarte, ale ciągle miałam nadzieję, że może jednak…chociaż troszkę…w którąś stronę. Nadzieja umiera ostatnia. Szkoda, że musiała w ogóle umrzeć. Całe anime oceniam bardzo dobrze. Bawiłam się przednio, szczególnie, że ostatnio odkryłam sporo podobieństw miedzy sobą a Serinumą. Naprawdę dobrze oglądało mi się relacje miedzy bohaterami, Serinumę pokochałam całym sercem za jej szczerość w byciu sobą i naturalność. Otaczająca ją grupka panów i ich żeński rodzynek to jedna z sympatyczniejszych haremowych grup z jaką było mi dane się zatknąć. Humor tej serii trafił do mnie całkowicie i generalnie wszystko było na swoim miejscu…poza zakończeniem. Nie wiem czemu mnie tak rozczarowało. Serinuma pozostała Serinumą do samego końca, jednak coś w tym zabiegu użytym przez twórców na koniec mi nie podeszło. Może liczyłam na więcej szczerości? Poza tym ostatnie 2 odcinki dały dość dużą przewagę Mutsumiemu i nie będę ukrywać, że jego przemiana wyszła na ogromny plus. Kibicowałam mu z całych sił, gdyż jako jedyny wspierał Serinumę niezależnie od okoliczności. Otwarte zakończenia to naprawdę utrapienie. Niemniej serie bardzo polecam, szczególnie dla pośmiania się z fujioshi i ich przesadnych zachowań. Motete Dousunda idealnie wyśmiewa i hiperbolizuje najbardziej flagowe cechy yaoistek, dlatego choćby dla dobrej rozrywki warto się z ta serią zapoznać. Kluczem jest nie angażowanie się w sferę romantyczną, mi się ten zabieg niestety nie udał.
Niech mi ktoś wyjaśni po co było te 8 odcinków? Aby zaostrzyć apetyt? Gratulacje, udało się w 100%. Człowiek nie zdąży się nawet wkręcić w klimat, a tu koniec. Nie lepiej było poczekać i zrobić chociaż 13 odcinków? A najlepiej kolejne 26…takich anime się nie tnie. To boli. Arslan nie jest serią wybitną, ma swoje poważne grzeszki, ale jest idealną serią rozrywkową. Nie wymaga dużo myślenia, w końcu wszystko wymyśli za nas Narsus, ale za to pozwoli się dobrze bawić i polubić bohaterów. To wszystko razem nawet nieźle działa, ale tylko w okolicznościach, gdy akcja ma okazję się rozwinąć. W ciągu 8 odcinków dostaniemy co najwyżej jakiś ochłap, aby uciszyć fandom na chwilę, a co potem? A no potem to będziemy się martwić potem. Wiec teraz nastało potem, a wraz z potem nastało uczucie ogromnego niedosytu i zmarnowanego potencjału. Czasem naprawdę lepiej poczekać i dać coś co ma ręce i nogi, niż zaspokoić głód na chwile byle czym. „Serię” polecam osobom, które obejrzały pierwszy sezon. Dla reszty mam radę, aby poczekać z seansem, aż będzie wiadomo o dalszych losach tej serii, gdyż obecnie to całkowicie urwana historia bez cienia zakończenia.
W pełni zasłużone pierwsze miejsce. Całkowicie się wściekłam. Niby wątek ładnie domknięty, niby wyjaśniło się co miało się wyjaśnić, ale w duchu wszystko krzyczy „ale..co dalej?!”. Takiego domknięcia na niby to ja dawno nie widziałam. Zakręcimy, pokręcimy i nikt nie zauważy, że w sumie to nadal nic nie wiadomo. Romans przez 13 odcinków? Ale jaki romans. Nic nie było. Musieliśmy podtrzymać serię paradoksem czasowym…dajmy na koniec takie wyjaśnienie, aby nikt się nie zrozumiał o co chodzi. Tak jak przez większość serii oglądało mi się to dobrze, to pod koniec miałam wrażenie, że ktoś bohaterom mózgi wyjął i wyrzucił w kąt. Od teraz myślenie zbędne. Końcówka zmarnowała wszystko co można było nazwać jakimkolwiek potencjałem. Bardzo żałuję tej serii. Jestem niepoprawną romantyczką i naprawdę lubię romanse, które rozgrywają się w realnej rzeczywistości i traktują o prawdziwych, ludzkich problemach. Tutaj miałam nadzieję dostać +/- właśnie taką serią z lekką pomocą wątku nadnaturalnego. Ostatecznie otrzymałam gniota. Liczba dobrych anime nastawionych stricte na romans ostatnio drastycznie spadła. Szkoda, że Orange tylko te statystyki pogarsza. Radze trzymać się z daleka i zająć się mangą. Mniej zmarnowanego czasu.
3. 91Days, Tales of Zestiria: The X, 3-gatsu no Lion
Łącznie 47 odcinki, które opowiadają spójną historię od początku do końca. Podręcznikowy przykład jak robić dobre anime akcji i w żadnym momencie nie zanudzić widza. Ponadto godny naśladowania wzór w posługiwaniu się bohaterem zbiorowym. Mimo naznaczenia Nagisy i Karmy na dwójkę protagonistów, myślę, że nie ma tu wątpliwości, że bohaterem głównym była cała klasa IIIE. Granie na emocjach na najwyższym poziomie, szczególnie końcówka i część dotycząca akcji, która działa się przed wydarzeniami w anime. Duży plus dodatkowo za ukazanie traumatycznej przeszłości, w sposób, który nie zniechęca i nie przyćmiewa całości historii. Widać jak się chce to się da. Bardzo się cieszę, że seria ta dostała tak dobre i jednoznaczne zakończenie. Ponadto uważam też, że było to jedyne możliwe zakończenie, aby cała historia miała sens. Ukazane walki, taktyki, przemyślenia oraz rozwój bohaterów, zarówno klasy IIIE, jak i dorosłych zgromadzonych wokół uczniów również wybija tę serię na plus. Niektóre z wniosków Nagisy, choćby tych dotyczących bycia zabójcą to swoiste perełki, które nadają się do cytowania nawet poza ramami anime. Ogólnie postać Nagisy zrobiła na mnie duże wrażenie i jego talent oraz wzrost umiejętności jest naprawdę dobrze ukazany w tym anime. Koro-sensei zasługiwałby na oddzielny akapit w recenzji, dlatego skracając do kilku słów…nigdy bym nie przypuszczała, że ma on za soba taką historię. Jego przeszłość na prawdę mnie zaskoczyła i cała prawda kryjąca się za przedstawionymi wydarzeniami, jest scenariuszem, którego nie dało się w pełni przejrzeć. Dlatego tak bardzo polecam wytrwać do końca. Do końca, który jest trudny, a jednocześnie tak bardzo idealny.
„Yuri on Ice uratowało rok 2016”. „Gdyby nie YOI to nie wiem co bym zrobiła”. „Dziękujemy Kubo-sensei za nadanie sensu 2016”. To jedne z wielu komentarzy dotyczących Yuri on Ice, które ostatecznie podzielam. Co prawda robiąc to zestawienie zdałam sobie sprawę, że w tym roku było kilka serii, na które warto zwrócić uwagę, jednak Yuri on Ice na swój sposób rozpoczęło coś nowego. Jako anime sportowe pokazuje z niesamowitą dbałością o szczegóły wszelkie aspekty łyżwiarstwa figurowego. Począwszy od treningów, poprzez terminologię, skończywszy na szczegółach typu sprzątanie lodowiska z maskotek i kwiatów po wstępie łyżwiarza. Takie drobne rzeczy sprawiają, że oglądane wydarzenia stają się bardziej realistyczne i przyjemniej się na nie patrzy. Ponadto YOI jest tytułowane kamieniem milowym w stylu ukazywania relacji interpersonalnych. Złożoność prezentowanych więzi, ich powstawanie, pokonywanie siebie oraz odkrywanie swoich cech na nowo to tylko ogólne stwierdzenia, w które YOI tchnęło życie. Yuri jako bohater, który zaczyna od załamania nerwowego wydawałoby się, że ma przed sobą już tylko drogę w górę. Oglądając tę serię można zobaczyć jak bardzo mylne jest takie wrażenie i jak wiele czynników może mieć na to wpływ. Kluczową kwestią jest tu relacja z Viktorem, która powoli zmienia cały styl myślenia Yuriego. Ich zbliżanie się do siebie, budowanie zaufania, bliskości, radości z przebywania ze sobą i cieszenie codziennością przychodzi tak naturalnie, że momentami miałam wrażenie, że oglądam urywki z życia realnych osób. Chemia ukazana w tak prosty, a jednocześnie najbardziej złożony z możliwych sposobów to widok dotychczas praktycznie niespotykany w anime. Śmiem pokusić się o stwierdzenie, że ich relacja to jedna z najpiękniejszych i bardziej złożonych, jakie kiedykolwiek widziałam w wersji animowanej. Fakt, że to wszystko dzieje się w otoczeniu sportowej rywalizacji działa dodatkowo na korzyść. Cieszę się, że YOI ujrzało światło dzienne oraz, że istnieje duża szansa na kontynuację. Zostałam przez to anime całkowicie zdobyta i absolutnie nie będę tego ukrywać. Mam ogromną nadzieję, że po II sezonie całość wyląduje na pierwszym miejscu pośród anime danego roku. W sumie nie wyobrażam sobie, aby mogło być inaczej. Polecam bardzo gorąco, jako anime, które wdarło się do mojego serca i zagościło się tam na dobre.
Perełka roku 2016. Mimo pewnych wątpliwości, ostatecznie po skonsultowaniu ich z osobą, której zdanie cenie sobie najbardziej ze wszystkich, stwierdzam, że to własnie Erased zasługuje na to miano. Anime, które w 13 odcinków było w stanie osiągnąć to co innym zabiera czasem setki epizodów, a inne nigdy do tego poziomu nie docierają. Spójna, trzymająca w napięciu, świetnie napisania historia z tajemnicą w tle. Kolejne wydarzenia, które następując po sobie wzbudzają niepokój, a jednocześnie rzucają coraz więcej światła, na niektóre sytuacje. Anime to idealnie obrazuje, że gdzie pojawia się światło musi pojawić się także cień, dlatego świetnie miesza uczucie ulgi z kolejnym wstrzymaniem powietrza. Przeczucie, że historia skończy się dobrze jest coraz częściej wystawiane na próbę i nawet jeśli tajemnica nie jest rzędu łamania enigmy to przedstawiona w odpowiedni sposób daje tak samo dużo przyjemność z odkrywania kolejnych kart. Ogromną zaletą serii są bohaterowie. Ich decyzje, racjonalne decyzje, tak trudne do podjęcia w anime, tutaj naprawdę się dzieją. Dorośli są dorośli, podejmują decyzje jak dorośli, może brzmi to śmiesznie, ale anime naprawdę cierpi na tej płaszczyźnie i często samo sobie strzela w kolano prezentując dorosłych bohaterów z mentalnością nastolatków. Erased dało radę to udźwignąć. W mojej opinii matka Satoru to jedna z najlepiej napisanych postaci dorosłych w ogóle. Jej sposób myślenia, podejmowane działania oraz ukazana w jej wykonaniu najprostsza i najsilniejsza miłość do własnego dziecka, to sceny, które pośród całej mrocznej intrygi wydają się być jasnym punktem, do którego trzeba dążyć, a który nigdy nie zgaśnie. Dopóki ona będzie to wszystko będzie dobrze. Podążając dalej Satoru, Kayo oraz reszta dziecięcej ekipy to bohaterowie, do których widz przywiązuje się, w jakiś sposób identyfikuje i przeżywa razem z nimi wzloty i upadki. Tego typu utożsamianie z bohaterami i przeżywanie całej historii razem z nimi to recepta na sukces i jednocześnie postawienie wszystkiego na jedną, bardzo niepewną kartę. Erased radzi sobie na tym polu mistrzowsko i przed naszymi oczami tworzy historię, która dzieje się dosłownie na wyciągnięcie ręki. Zachęcam do jej wyciągnięcia, bo można przeżyć przygodę, która na długo zagości w naszych sercach.
Shiraberuna 